மியான்மாரின் அடக்குமுறை ராணுவ அரசுக்கு எதிராக இருபதாண்டுகளுக்கு மேலாக தொடர்ந்து போராடிவருபவர் ,பர்மிய காந்தி என்றும் , “தி லேடி” என்றும் மக்களால் அழைக்கப்படும் ஆங் சண் சூகி , கடந்த பதினைந்து வருடங்களில் அனேக நாட்கள் சிறையில் தனிமையில் கழித்தவர் .அண்மையில் 2011 ஆம் ஆண்டு அவரை மியான்மார் ராணுவ அரசு விடிவித்தது. வருடந்தோறும் பி.பி.சி யில் ரெய்த் சிறப்புரைகள் ஒளிபரப்பப்படும் .அவ்வகையில் இவ்வாண்டு சூகி இரண்டு ரெய்த் உரைகள் ஆற்றியுள்ளார் .விடுதலை (liberty) எனும் தலைப்பில் தனது முதலுரையை ஆற்றியுள்ளார்  .முழு உரையும் இங்கு மொழிபெயர்க்கப்படுகிறது .(மொ.பெ- சுகி ) .நேர்காணல் பகுதியும் உண்டு அதில் முக்கியமானவற்றை சிறு சிறு பகுதிகளாக மொழிபெயர்த்தளிக்க முயல்கிறோம் .

சூகியின் போராட்ட வாழ்க்கையை பற்றி அவர் சொல்வதை கேட்கும் பொழுது ,சுதந்திரம் என்றால் அந்நாட்டு மக்களுக்கு என்னவென்று அவர் விளக்கும் பொழுது ,உண்மையில் நாம் அனுபவித்துவரும் சுதந்திரத்தின் பெருமை கொஞ்சமேனும் பிடிபடுகிறது .மானுடம் தன் மீது வலுக்கட்டாயமாக திணிக்கப்படும் ஒவ்வொரு அடக்குமுறைக்கு எதிராக கிளர்த்து எழுந்தே தீரும் ,அது எத்தனை உயர்வானதாக ஜோடிக்கப்பட்டாலும்.இன்னும் ஜண்டா அரசின் அடக்குமுறைக்கு அங்கு ஓர் விடிவு பிறக்கவில்லை,ஆனாலும் தனது வாழ்வின் முக்கிய பகுதிகளை தனிமையில் சிறையில் பல வருடங்கள் கழித்தும் சூகியின் குரலில் சோர்வு இல்லை.உடைந்து வீழ்ந்து விடாமல் ஒளிவிடும் நம்பிக்கையோடு தொடர்ந்து அறவழியில் போராடி வருகிறார் .மானுடம் வெல்லும் அந்த மாபெரும் தருணத்தை எதிர்நோக்கி நம்பிக்கையோடு காத்திருக்கிறார் ஆங் சண் சூகி .

இப்பொழுது உங்களுடன் பி.பி.சி மூலம் பேசுகிறேன் , இது எனக்கு தனிப்பட்டவகையில் முக்கியமானது .இதன் மூலம் , நான் மீண்டும் சட்டப்பூர்வமாக சுதந்திர பிறவி என்பதை உணர்கிறேன். நான் சட்டப்பூர்வமாக வீட்டுக்காவலில் ,சுதந்திரமற்று வாழ்ந்த பொழுது, பி.பி.சி என்னிடம் தினமும் பேசியது , நான் அதை வெறுமனே கூர்ந்து கேட்டுக்கொண்டேன் .ஆனால் அப்படி கேட்பது கூட எனக்கு ஒரு வித சுதந்திரத்தை அளித்தது , நம்மை சுற்றி இருக்கும் பிறரின் மனங்களை நோக்கி நான் பயணமானேன் .அது தனிமனித உரையாடல்கள் போல் இல்லை தான் , ஆனால் அதுவும் ஒருவகையில் எனக்கு மனிதர்களின் தொடர்பை ஏற்படுத்தி கொடுத்தது .உங்களது எண்ணங்களை , உங்களது நம்பிக்கைகளை , உங்களது மகிழ்ச்சியை , சில நேரங்களில் உங்களது கோபங்களையும் வெறுப்பையும் கூட பகிர்ந்துகொள்ள மனிதர்களின் துணை வேண்டும் .சக மனிதர்களோடு தொடர்பில் இருப்பதும் ஒரு சுதந்திரம் தான், அது எந்நிலையிலும் எவருக்கும் மறுக்கப்படக்கூடாது .நேரடியாக இன்று உங்கள் முன் என்னால் தோன்றமுடியவில்லை என்றாலும் ,சுதந்திரமற்ற நிலையில் உலகெங்கிலும் அவதி படும் பலருக்கும் ,எனக்கும் சுதந்திரம் என்றால் என்ன என்பதை பகிரவிருக்கிறேன் ,அப்பகிர்வை சாத்தியப்படுத்திய மனித தொடர்புக்கான சுதந்திரம் எனக்கு கிடைத்ததற்கு நன்றிவுடயவளாக இருக்கிறேன் .

 தெயவாதீனமோ இல்லை தீர்க்கதரிசனமோ இல்லை இரண்டுமோ ,தெரியவில்லை , நான் முதன்முதலில் வாசித்த சுய சரிதை ஒரு ஹங்கேரிய பெண் எழுதிய ஏழு வருட தனிமை (seven years of solitary) எனும் சரிதை தான் .1950 களில் கம்யுனிஸ்ட் இயக்க களையெடுப்பின் சமயத்தில் எதிர் முகாமில் தவறுதலாக சிக்கிக்கொண்டவர் .ஒரு 13 வயது சிறுமியாக அப்பெண்ணின் அபார மன துனிவினாலும் கூர்மையான அறிவினாலும் தனது மனதை நிலையாகவும் ஆன்மாவை சிதைந்து விடாமலும் தன்னை காத்துக்கொண்டு பல வருடங்கள் போராடினாள், அவளது மனித தொடர்புகள் நித்தமும் அவளை சுற்றி இருந்த ஆண்களோடு மட்டும் தான் , அந்த ஆண்கள் தொடர்ந்து விடாது அவளது ஆன்மாவை உடைத்து சிதைக்கவே முயன்றனர் .

விடாது தொடர்ந்து எதிர்த்து ,எதற்கும் இணங்காது போராடவேண்டும் என்று முடிவை எட்டிவிட்டால் , மிக முக்கியமான அடிப்படை தேவை எதையும் சாராது வாழ பழக வேண்டும், இன்னும் சொல்வதானால் அப்படி வாழ்வதே அவர்களின் வாழ்வின் பெரும்பங்கு வகிக்கும் .தங்களை தாங்களே வருத்திகொள்ளும் பாதையை எவர் தான் தேர்ந்தெடுப்பார் ?.மாக்ஸ் வேப்பர் ஒரு அரசியல்வாதிக்கு இருக்க வேண்டிய மூன்று முக்கிய குணாம்சங்களை பற்றி பேசுகிறார் , அவை பேரார்வம் , பொறுப்புணர்வு மற்றும் எதற்கு முன்னதாக முக்கியத்துவம் கொடுக்க வேண்டும் எனும் புரிதல்  ஆகியவைகள் ஆகும். முதலில் அவர் கூறும் பேரார்வம் என்பது – ஒரு உன்னத நோக்கத்திற்காக தன்னை முழுமையாக ஒப்படைத்தல் .இப்படி இனங்கமருத்து போராடும் ஆபத்தான அரசியலில் ஈடுபடுவோர் அனைவருக்கும் இத்தகைய ஒரு பேரார்வம் அவர்களின் ஆழத்தில் இருந்தாக வேண்டும். ஒழுங்கற்ற நியதிகளும் விதிமுறைகளும் அமைந்த வேறொரு உலகம் அது, அங்கு சராசரி சக குடிமகன்களை போல வாழ்ந்திட முடியாது .

.

வெளிப்புற அடையாளங்களை கொண்டு மட்டும் குடியுரிமைகளை இவ்வுலகில் அங்கீகரிக்க முடியாது .வார நாட்களில் என்றாவது எங்கள் என்.எல்.டி(NLD) கட்சி தலைமையகத்துக்கு வாருங்கள், கரடு முரடான ,காற்றோட்டமிக்க ,சிதைந்த எளிய கட்டிடம் .பலமுறை அதை என்.எல்.டி யின் மாட்டுகொட்டடி என்று பலரும் குறித்துள்ளனர் .இக்குறிப்பை பொதுவாக பலரும் சிரித்துகொண்டே அன்பொழுக சொல்வதினால் அதை நாங்கள் எப்பொழுதும் தவறாக எண்ணியதில்லை .உலகத்தின் மிக முக்கியமான போராட்டம் ஒன்றும் கூட கொட்டடியில் தானே தொடங்கியது ?

 எங்களது நெருக்கடியான , ஒழுங்கற்ற அலுவலகத்தில் எளிய மனிதர்களை சந்திக்கலாம் .பெறும் கவிஞர் போல முறையற்று முடிவளர்த்திருக்கும் அந்த வயதான பெரியவர் ஒரு பிரபலாமான பத்திரிக்கையாளர் ,அது மட்டுமில்லை அவர் பர்மிய சுதந்திர போராளிகளில் தலையாவரும் கூட .இருபது வருடம் தனது கொடுமையான சிறை தண்டனை காலம் முடிந்த பிறகு வெளியில் வந்த அவர் , அங்கு தனக்கு நேர்ந்த வாழ்வனுபவங்களை “இஸ் திஸ் எ ஹுமன் ஹெல் “? எனும் புத்தகமாக எழுதிவருகிறார் .அவர் எப்பொழுதும் சிறையில் அணிவது போல நீல நிற உடையையே அணிவார், தன்னை போல் பலரும் சிறையில் வாடிக்கொண்டிருக்கின்றனர் என்பதை நினைவில் தொடர்ந்து நிறுத்திக்கொள்ள ஒரு யுத்தி.முகத்தில் கவலையின் ரேகை படர்ந்து இருக்கும் இந்த கண்ணாடி போட்ட பெண்மணி ஒரு மருத்துவர் .ஒன்பது வருட சிறைவாசம் அனுபவித்தவர் , மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன் வெளியில் வந்ததிலிருந்து எங்களது கட்சியின் சமூக மற்றும் மனிதாபிமான பணிகளை கவனித்து வருகிறார் . பழகுவதற்கு இனிமையான என்பது வயதுகளை கடந்த பல பெண்களும் இங்கு உண்டு .

1997 லிருந்து தொடர்ந்து எங்களது அலுவலகத்திற்கு அவர்கள் வந்துகொண்டிருக்கின்றனர். அவ்வருடங்களில் பெறும் சுனாமி போல் எழுந்த அடக்குமுறையின் அலைக்காரனமாக , ஜனநாயக போராளிகள் பலரும் சிறையில் அடைக்கப்பட்டனர் .எங்களது கட்சி கூட்டங்களின் பொழுது , சிறை சென்றவர்களின் மனைவியர்களையும் , குழந்தைகளையும் அவர்களது வயதான பெற்றோர்களையும் ஜண்டா அரசுக்கு எதிராக திரட்டி நாங்கள் தோற்றுவிடவில்லை என்பதை அவர்களுக்கு உணர்த்த முயன்றேன் .சிறை செல்லாது இருக்கும் நாங்கள் சிறை சென்றவர்களின் போராட்டத்தை எங்களுக்கானதாக ஏற்று அதை முன்னெடுப்போம் என்று உறுதி பூண்டோம் . இங்கு இருக்கும் இந்த வயதான பெண்களில் பலரும் அப்படி அந்த தீவிரத்துடன் இங்கு வந்தவர்கள் தாம் , இப்பொழுதும் அத்தீவிரம் சற்றும் அவர்களிடத்தில் வலுவிழக்கவில்லை .

எங்கள் கட்சி அலுவுலகத்தில் பல ஆண்களையும் பெண்களையும் நீங்கள் பார்க்கலாம் , பர்மிய அரசாங்க கூற்றின் படி அவர்களை ” சரியான வயதுடையவர்கள் ” என்று வரையறுக்கலாம் .அதாவது இப்பொழுது அவர்களது வயது நாற்பதுகளில் இருக்கும் , இயக்கத்தில் அவர்கள் சேரும் பொழுது அவர்களின் வயது இருபதுகளிலோ அல்லது பதின்ம பருவத்தின் விளிம்புகளிலோ இருந்திருக்கக்கூடும் .பெறும் உற்சாகத்தோடு, கண்களில் பளிச்சிடும் ஒளியோடு, மலர்ந்த முகத்தோடு , கொண்ட நோக்கத்தின் பால் ஒரு பேரார்வத்தொடும் திகழ்ந்தனர் .இப்பொழுது அவர்கள் மேலும் அமைதியாக ,அறிவு முதிர்ச்சியோடு அபார மனத்திண்மை உடையவர்களாக , அவர்கள் அனுபவித்த தண்டனை அவர்களது பேரார்வத்தை சரியாக சீரிய முறையில் அதற்கோர் வடிவத்தை கொடுத்தது .அவர்களிடத்தில் நீங்கள் எப்பொழுதாவது சிறை சென்று இருக்கிறீர்களா என்று கேட்பது தவறாகும், மாறாக எத்தனை முறை சிறை சென்றுள்ளீர்கள் என்று கேட்க வேண்டும் .

இங்கு பல இளைஞர்கள் இருக்கிறார்கள் , ஆனால் அவர்களுக்கு தீவிர விசாரணையோ , இல்லை சிறைவாசமோ ஒன்றும் புதிதல்ல .அவர்களின் முகங்கள் நம்பிக்கையின் ஒளியில் சுடர்கிறது ஆனால் அதில் உக்கிரமில்லை ,மாயையின் போலி பொலிவேதும் அங்கில்லை .தாங்கள் எதில் ஈடுபடுகிறோம் என்பதில் அவர்கள் தெளிவாக இருந்தனர் , தங்களை எதிர்காலத்திடம் எவ்வித மனத்தடயுமின்றி ஒப்படைத்து கொண்டுவிட்டனர்  .நம்பிக்கையே அவர்களது ஆயுதம் , பெறும் முனைப்பே அவர்களது கேடயம் .எதற்காக இந்த முனைப்பு ? வளமான தங்களது இயல்பு வாழ்வை துறந்து எந்த நோக்கத்திற்காக தங்களை இப்படி வதைத்துகொள்கிறார்கள் இவர்கள் ? வாக்லாவ் ஹவெல் சொல்வது என்னவென்றால் , கீழ்படியாது போராடுபவர்களின் அடிப்படை கடமையாக நேர்மையோடு ஒவ்வொரு தனிமனிதனின் உரிமைகளுக்காக தொடர்ந்து போராட வேண்டும் எனபதே  .வேறு வார்த்தைகளில் சொல்வதானால் , சுதந்திரமே எங்கள் பெருமுனைப்புக்கான காரணம் ,மதங்களை போல் அரசியலிலும் சுதந்திரம்  பொருட்டு துயரங்களை வலிய சென்று ஏற்றுகொள்கிறோம், எங்களை கடந்து செல்லும் தேவையில்லாத ஒன்றை வலிய சென்று எடுப்பது போல் இது,இம்முடிவை எட்டுவது அத்தனை சுலபமில்லை , நாங்கள் வதைவிரும்பிகள் (masochists) அல்ல , எங்களது நோக்கத்தின் மீது எங்களுக்கு இருக்கும் அதீத நாட்டம் மற்றும் மதிப்பின் காரணமாக நாங்கள் எங்களையும் மீறி துன்பங்களை வலிய சென்று ஏற்கிறோம் .

வடக்கு பர்மாவில் உள்ள சிறிய நகரமான டபாயினுக்கு நானும் எங்களது கட்சி ஆதரவாளர்களும் மே 2003 ஆம் ஆண்டு பிரச்சாரத்திற்காக வாகனங்களில் ஊர்வலம் சென்றோம் , அப்பொழுது ஒரு கும்பல் எங்களை சுற்றி வளைத்து தாக்கியது .தாக்குதலில் ராணுவ ஜண்டா அரசுக்கு பங்கிருக்குமோ என்று சந்தேகம் இருக்கிறது . எங்களை தாக்கியவர்களை பற்றி இன்று வரை எந்த தகவலும் இல்லை , மாறாக தாக்குதலுக்கு ஆளாகிய நாங்கள் கைதுசெய்யப்பட்டு சிறயிலடைக்கபட்டோம்.என்னை இன்சீன் தனிசிறையில் கொண்டடைத்தனர் . ஆனால் இதையும் சொல்லவேண்டும் , என்னை சிறைசாலையிலிருந்து சற்று தூரத்தில் கட்டப்பட்ட சிறிய பங்களாவில் ஓரளவு வசதியான சிறையில் தான் அடைத்தனர் .

ஒரு நாள் காலையில், நான் எனது வழக்கமான உடற்பயிற்சிகளை செய்துகொண்டிருந்தேன் , உடலை நல்ல முறையில் ஆரோகியமாக பேணுவதை ஒரு அரசியல் கைதியின் மிக முக்கிய கடைமைகளில் ஒன்றாக நான் கருதுகிறேன் .அப்பொழுது இது உண்மையில் நானில்லை என்றுணர்ந்தேன் .என்னால் இப்படி அமைதியாக அடுத்த வேலைகளை செய்து கொண்டிருக்க முடியாது .மெத்தையில் பலகீனமாக சுருண்டு படுத்துக்கொண்டு , என்னோடு டபாயின் வந்தவர்களின் விதியை எண்ணி எண்ணி கவலையுற்றுருப்பேன் .எத்தனை பேருக்கு பலத்த அடி கிடைத்து இருக்குமோ ? யாருக்கும் தெரியாத இடங்களுக்கு எத்தனை பேரை வலுக்கட்டாயமாக இழுத்து சென்றார்களோ ? எத்தனை பேர் மரித்தார்களோ? கட்சியின் மற்றவர்கள் என்ன ஆனார்கள் ? பயமும் , எதுவும் நடந்திருக்கலாம் எனும் நிச்சயமற்ற தன்மையும் என்னை அமிழ்த்தி இருக்கும் .இது நானில்லை ,இங்கு உடற்கட்டை பேணும் வெறிகொண்டவள் போல் நான் முழு சுவாதீனத்தோடு உடற்பயிற்சி செய்து கொண்டிருக்கிறேன் .

அப்பொழுது எனக்கு அகமொடோவின் இவ்வரிகள் நினைவில் இல்லை ” இது நானில்லை ,இங்கு துன்புறுபவர் வேறொருவர் , என்னால் இங்கு நடந்தவைகளை நிச்சயம் எதிர்கொண்டிருக்க முடியாது .”

வெகு நாட்களுக்கு பின்பு ,நான் மீண்டும் எனது வீட்டில் சிறைவைக்கப்படும் பொழுது தான் எனக்கு இவ்வரிகள் நினைவுக்கு வந்தது .இவ்வரிகள் நினைவுக்கு வந்த அந்நொடியில் எங்களுக்குள் இருக்கும் உறுதியான  பிணைப்பை உணர முடிகிறது.எங்களுக்கு ஆற்றலும் பொறுமையும் அதிமுக்கியமாக தேவைப்படும் ,வீழ்ந்து ஒடுங்கும் காலங்கள் தோறும் எங்களது உள் ஆற்றலையே நாங்கள் பெரிதும் நம்பி இருக்கிறோம் .

கவிதை காலத்தையும் தூரத்தையும் கடந்து நின்று மனிதர்களை ஒன்றாக இணைக்க வல்லது .நீல நிற சிறை உடையை உடுத்தி இருக்கும் , யு .வின் .டின் ராணுவ விசாரணைகளை தாங்கி தாக்குபிடிக்க ஹென்லேயின் “இன்விக்டசின்” துணையை நாடினார் .இக்கவிதை எங்களது சுதந்திர போராட்ட காலங்களில் எனது தந்தைக்கும் அவர்களது சகாக்களுக்கும் பெறும் உந்துதலை அளித்தது ,அதே போல் வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் வெவ்வேறு சுதந்திர போராளிகளுக்கு உந்துதல் அளித்து வந்துள்ளது .போராட்டங்களும் துன்பங்களும் , தலைவணங்காமல் நிமிர்தலும் , சில நேரம் மரணமும் கூட சம்பவிக்கிறது ,இப்படி எத்தனையோ .இவை அத்தனையும் விடுதலைக்காக .அப்படி எந்த மாதிரியான சுதந்திரத்துக்காக நாங்கள் இப்படி ஆர்வத்தோடு முனைகிறோம் ? பாடப்புத்தங்களில் உள்ள விடுதலை விளக்கங்கள் எங்கள் போராளிகள் பொருட்படுத்துவதில்லை .